Ήρθε στην οικογένειά μας με
τον χειρότερο τρόπο. Τηλεφώνημα βραδινό για ένα σκυλάκι που χτυπήθηκε σοβαρά
από αμάξι στην περιοχή της Εξοχής και έχει μείνει στη μέση του δρόμου
ουρλιάζοντας από τους πόνους. Μόλις φτάσαμε εκεί συναντήσαμε μια κατατρομαγμένη
κουταβίτσα που υπέφερε φριχτά, αλλά δεν μας άφηνε να την αγγίξουμε και να την
μεταφέρουμε. Το κορμάκι της και τα ματάκια της έδειχναν ότι από τους ανθρώπους,
μόνο καλό δεν είχε γνωρίσει. Αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση. Επιμείναμε και
μας εμπιστεύτηκε. Μπήκε στην αγκαλιά μας και κατάλαβε ότι είμαστε εκεί για να
την βοηθήσουμε και δεν θα την παρατήσουμε. Μεταφέρθηκε στον γιατρό όπου
διαπιστώθηκε ότι η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. 48 ώρες πάλευε για να μείνει
κοντά μας. Υγρό στην κοιλίτσα, σπασμένο πόδι, ψώρα και τρομερά υποσιτισμένη…
Και τα κατάφερε. Η μεγάλη μάχη δόθηκε. Γλίτωσε και έκανε και την επέμβαση στο ποδαράκι. Ξεπέρασε τα δερματικά της προβλήματα και πλέον είναι ένα υπέροχο σκυλάκι. Όσο περνάει ο καιρός ξεδιπλώνει τον μοναδικό
χαρακτήρα της. Παιχνιδιάρα, έξυπνη, τρυφερή με τους ανθρώπους της … Ακόμα δεν
έχει ξεπεράσει όλες τις φοβίες της απέναντι στους ανθρώπους. Δύσκολα θα καθίσει
για χάδια σε κάποιον που δεν ξέρει. Λογικό δεν είναι όμως όταν ξέρεις σε τι κατάσταση βρέθηκε; Πόσοι είδαν ένα αδύνατο κουταβάκι χωρίς
τρίχωμα να ψάχνει στα σκουπίδια και το προσπέρασαν ή το κλώτσησαν ;
